Artiest info
Website
Facebook
VARENWINKEL - 25/08/12 Recensie

Johnny Mastro is al lang geen onbekende meer in onze contreien. De energieke harmonicaspeler gaat live tekeer alsof de duivel zelve hem op de hielen zit. Eerder dit jaar kwam 'Luke's Dream' uit, een energiek en soulvol album gekruid met de aloude Mastro geluiden: gitaargeweld, een geweldig strakke ritmesectie, en dan die bezwerende harmonica! Bovendien zingt Mastro met zoveel gevoel en soul, dat je niet anders kan dan bezwijken voor het geheel. Bij het zoeken naar vragen viel me één ding op: wat heeft die man toch met die verduivelde zonnenbril? En nog iets: hoe voelt het om als 'gewone werkmens' in de draaikolk van de muziek terecht te komen? Mijn persoonlijk antwoord op die laatste vraag: het moest gewoon zo zijn...

Enkele uren voor zijn stomend optreden op het (Ge)Varenwinkel festival zochtten we de man op in zijn hotel: een gezellig B&B in de Antwerpse Kempen....

Een tijdje geleden zei je in een interview dat omgaan met andere muzikanten soms aanvoelt als omgaan met een ander ras. En toch ben je zelf muzikant...
Goeie vraag. Het was gewoon heel lastig om steeds muzikanten te moeten inlijven en terug ontslaan. In het begin wist ik niet hoe ik dat moest aanpakken, het duurde eventjes vooraleer ik het doorhad. Muzikanten zijn niet zoals andere mensen, ze reageren anders. Een muzikant is van nature niet zo georganiseerd of houdt zich niet met de zakelijke kant bezig. Maar ik moest dat wel.

Je bent ook het levende bewijs dat je geen working-class achtergrond nodig hebt om eerlijke blues te spelen, of om de blues van de 21st eeuw te spelen. Denk je dat dat je geholpen heeft?
Denk ik wel, voor mij werkte dat toch. Het heeft een hele tijd geduurd vooraleer ik er mij mee kon verzoenen, want ik worstelde echt met dat dilemma: ik speel een muziekgenre waarin mijn achtergrond niet typisch is. Maar ik denk dat ik er nu wel overheen ben (lacht).
Ik ben ook al 20 jaar professioneel bezig, maar het was inderdaad uniek. Het geeft me een andere kijk op de zaken, omdat ik weet wat een 'gewoon' leven is, nl. werken van 9 tot 5 en een carrière hebben.

Jouw muziek is een mix van blues en rock, en zit vol ruwe energie. Was je ook al tot deze muziek aangetrokken als kind?
Ik was echt jong toen ik voor de blues viel, 10 of 11 jaar. En ik ben ook jong begonnen met de harmonica. Maar het veranderde wel, want in het begin hield ik vooral van traditionele blues, zoals Sonny Terry, Brownie McGee, en Muddy Waters, maar later hield ik meer van de Chicago Blues. Het was pas toen ik naar Long Beach verhuisde, dat ik merkte dat er een modernere manier was  om die muziek te benaderen. En dat probeer ik nog altijd te doen.

Je nieuwste cd heet 'Luke's Dream'. Ik hoor af en toe wat gelijkenissen met Led Zeppelin, en ook een beetje ZZTop. Ben je je daar bewust van?  
Niet echt. Ik wil niet naief overkomen, maar ik hoor toch meer RL Burnside of John Lee Hooker. Maar dan met meer gitaren, zoals The White Stripes of misschien The Black Keys?
En ook al hou ik van de groepen die jij opsomde, toch heb ik niet bewust naar die geluiden gezocht. De gelijkenissen zijn niet opzettelijk, we proberen altijd wat af te wijken van het traditionele.

Ik heb ook gelezen dat 'Luke's Dream' een iets traditioneler album moest worden, maar dat het ergens ontspoord is? 
Inderdaad, en ik vind dat niet erg. Eigenijk wilden we een traditioneler album maken voor RipCat, omdat het vorige album, Beautiful Chaos, héél ver van de blues verwijderd was. Het initiële idee was om een album te maken waarop meer dan de helft van de liedjes akoestisch waren, met contrabas, akoestische harmonica en drum. We zijn zo begonnen, maar toen we een tweede gitarist erbij haalden om hier en daar wat op te vullen, begon alles moderner te klinken. En in plaats van er tegenin te gaan hebben we er gewoon op verder geborduurd. We accepteerden het (lacht). En zo is de sound van het album verder geëvolueerd.

Waar gaat 'Mr JJ's Man' over?
Vroeger hadden we een hele toffe chauffeur in Europa. Zijn naam was JJ, en op een dag wou hij met ons naar een vriend van hem. We zaten al meer dan 3 uur in de auto, in de file, toen JJ zich plots afvroeg of hij wel het juiste nummer had van zijn vriend, want hij had hem al meer dan 4 jaar niet gezien. Daar snapten wij totaal niks van! Maar JJ was zo'n toffe vent, dat hij eigenlijk met veel wegkwam.
Om een lang verhaal kort te maken, de vriend was niet thuis, en wij moesten meer dan 2 uur terugrijden.
De meeste liedjes op de cd gaan over dingen die ons gewoon overkomen.

Zowel 'Mr JJ's Man' als 'Spider' zijn akoestische songs. En er zit ook een bepaalde atmosfeer in.
Die songs zijn anders opgenomen. We zaten gewoon allemaal samen, dicht bij elkaar. Het is allemaal live, en ik vind dat je de sfeer van de kamer goed kan horen, het klinkt gewoon anders.

'Luke's Stomp' gaat over een droom die je had ivm Robert Lucas. Waar ging die over?
We waren heel goed bevriend, Robert en ik. En op een morgen werd ik wakker, en ik had over hem gedroomd. Eigenlijk was de droom gewoon een babbel die ik met hem had, alsof ik hem al een tijdje niet meer gezien had. Maar hij is dood ondertussen.
Weet je, normaalgezien praat ik niet veel over mijn songs, maar ik veronderstel dat met de nieuwe cd iedereen nieuwsgierig is nu (lacht)?

Nog ééntje dan. 'Francine' is een leuk rock'n roll liedje. En is ze echt zo onschuldig als je doet uitschijnen?
Ik denk van wel. Francine woont in Dresden. Vorig jaar, tijdens onze toer in Duitsland, hadden we 4 dagen vrijaf, en we verbleven in een hotelletje in de buurt van Dresden. Francine is de dochter van de hoteleigenaar. En telkens we haar zagen, ging ons hart sneller slaan. Een echt net en lief meisje, ze maakte elke dag ons ontbijt voor ze naar school ging. Ze heeft geen idee dat we een liedje over haar geschreven hebben, maar ze zal het uiteindelijk wel ontdekken denk ik (lacht)?

Is het schrijven van teksten moeiljk voor jou? Of combineer je dat met het schrijven van de muziek?
We doen dat meestal afzonderlijk.
Het schrijven van losse flarden is niet moeilijk, maar het organiseren van mijn gedachten is dat wel. Ik heb boekjes vol met zinnetjes, ideeën, woorden en gedachten, maar ze in een bepaalde volgorde of 'format' duwen, is altijd een werk van lange adem. Het vergt tijd om er één geheel van te maken. Want een idee is niet altijd juist als je het zingt, er moet al eens een synoniem gezocht worden, of een ander woord dat rijmt.

Je bespeelt ook verschillende harmonicas: chromatisch, of gewoon akoestisch. Wat doe je het liefste? 
De chromatische harmonica. Ik heb nu een Hohner 64. Ik werd verliefd op de chromatische harmonica toen ik William Clarke zag spelen, het was zo krachtig en dan dat orgelgeluid! Ik heb echt geluk gehad toen ik naar LA verhuisde, want op dat moment woonden er zoveel grote harmonicaspelers, Rod Piazza, William Clarke, Lester Butler en James Harmon. Elke avond ging ik wel naar iemand kijken.

Denk je soms na over hoe je leven nu zou zijn als je Laura Gross niet ontmoet had?
Ja! Ik zou in een huis wonen met vrouw en kinderen, en een carrière hebben. En nu heb ik geen van die dingen (lacht uitbundig). Ik word dus soms kwaad op haar, ook al is ze er niet meer, en dan denk ik 'waar ben ik aan begonnen?'. Ze heeft mijn leven compleet veranderd. Door haar werd ik aan een andere wereld blootgesteld. In het begin voelde ik er mij niet thuis, ik paste niet, maar nu, na al die jaren, wel. 

Denk je niet dat het sowieso ging gebeuren, want je speelde toch al minstens 5 keer per week?
Ik speelde inderdaad wel veel, maar het was een hobby. Het was plezant want ik speelde al sinds ik een klein kind was.

Toch een heel intense hobby...
Dat is waar, want ik had mijn leven toen zo ingericht: ik woonde in een klein appartementje, en als ik niet in Babe's & Ricky's was, dan kon je me op een ander optreden vinden. Ik ben zonder enige twijfel die wereld ingedoken. Ik was volledig geobsedeerd door de muziek. Het is allemaal vlug gegaan, ik had geen tijd om erover na te denken.

Ik weet waar de naam 'Mama's Boys' vandaan komt, maar zijn er nooit rare of grappige situaties ontstaan omwille van de naam?
Niet echt. In het begin kregen we wel mails en brieven van een Ierse groep, 'The Mama's Boys'. Zij speelden een soort 80ies rock. En alhoewel wij de naam gedeponeerd hebben, de naam 'Mama's Boys' is van ons, was die groep niet echt tevreden, we kregen zelfs brieven van hun management. Ik heb er verschillende keren aan gedacht om onze naam dan toch maar te veranderen, maar dan denk ik aan haar (Laura Gross), en dan krijg ik het niet over mijn hart.
En we hebben al een hele tijd niks meer gehoord van die Ierse groep.

Waarom draag je altijd een zonnenbril?
Dat weet ik eigenlijk niet. Misschien omdat ik niet wil dat de mensen mij in de ogen kijken tijdens optredens?
Ik word nogal vlug afgeleid, als iemand tijdens een optreden geeuwt of op zijn gsm kijkt, dan denk ik dat ik iets verkeerd doe. Dus op die manier scherm ik mezelf af.
Vroeger, in Babe's & Ricky's Inn keek ik naar Mama. Ze zat altijd in een hoekje, en als je speelde zocht je haar goedkeuring. Als je niet goed was, dan had ze haar eigen manier om dat te laten merken. Dus ik denk dat het voor mij gemakkelijker was om een zonnenbril op te zetten, ik wou niet dat ze wist naar wie of wat ik keek.
De zonnenbril helpt me om gefocust te blijven terwijl ik speel.

Kathy Van Peteghem